Czwartek, 2024-03-28, 10:58 PM

Strona Jana pielgrzyma

Menu
Wejście
Kategorie
Pielgrzymki [31]
Bliski wschód [14]
Relikwie i cudowne ikony [32]
Tradycje prawosławia [36]
Relacje międzywyznaniowe [45]
Rozważania teologiczne [48]
Inne [76]
Wyszukiwanie
Statystyka

Online razem: 1
Gości: 1
Użytkowników 0

Katalog artykułów

Główna » Artykuły » Relacje międzywyznaniowe

ŚWIĘCI APOSTOŁOWIE PIOTR I PAWEŁ

W dniu 29 czerwca (12 lipca – stary styl) Kościół prawosławny wspomina świętych najchwalebniejszych Apostołów Piotra i Pawła. O ważności tego święta świadczy m.in. poprzedzający je, zwykle dwutygodniowy post (w 2018 r. post ten, ze względu na wczesną Wielkanoc, trwa 38 dni). Kościół ustanowił czcić pamięć tych apostołów w jednym dniu, ponieważ według tradycji obaj ponieśli śmierć tego samego dnia w Rzymie w 67 r. za panowania cesarza Nerona. Kościół nadał obu apostołom tytuł pierwszeństwa wśród apostołów. Jest to pierwszeństwo wśród równych. Wynika ono z roli jaką spełnili ci apostołowie w dziele krzewienia chrześcijaństwa.

Św. Piotr był jednym pierwszych powołanych do służby apostolskiej. Po cudownym połowie ryb, uwierzył w Zbawiciela i stał się gorliwym Jego uczniem. Jako pierwszy wśród apostołów wyznał, że Chrystus jest Synem Bożym i Mesjaszem. Św. Piotr był także, oprócz Jana i Jakuba, świadkiem najważniejszych wydarzeń w czasie misji Zbawiciela. Widział Przemienienie Pańskie na górze Tabor, wskrzeszenia zmarłych i modlitwę w ogrodzie Getsemani. Oglądał ze św. Janem pusty grób Zbawiciela i odszedł wielce zdziwiony. Uwierzył w zmartwychwstanie dopiero gdy ujrzał Zbawiciela. Chrystus wybaczył jego zaparcie się złożone nawet pod przysięgą. Po trzykrotnym potwierdzeniu, że kocha Zbawiciela - został przywrócony mu tytuł apostoła. (Katolicy bezpodstawnie twierdzą, że w tym momencie św. Piotr uzyskał prymat apostolski). Po Zesłaniu Ducha Świętego św. Piotr wygłosił płomienne kazanie co spowodowało, że tysiące ludzi przyjęło chrzest. Jego misja ewangelizacji narodów objęła Małą Azję i Egipt. Napisał dwa listy soborowe do Żydów żyjących w diasporze. W Egipcie ustanowił swojego ucznia św. Marka, późniejszego Ewangelistę, biskupem Aleksandrii. Do Rzymu trafił pod koniec swojej misji, gdzie poniósł śmierć męczeńską na krzyżu. Uznał jednak, że nie jest godzien aby umierać jak Chrystus, dlatego ukrzyżowano go głową w dół.

Apostoł Paweł nawrócony został w cudowny sposób w drodze do Damaszku, gdzie planował walczyć z wyznawcami Chrystusa. Był wybitnym znawcą Starego Testamentu i należał do grona faryzeuszy, odrzucających Mesjasza. Był obecny przy ukamieniowaniu św. Stefana. Po nawróceniu stał się najgorliwszym misjonarzem słowa Bożego. Odbył trzy wielkie podróże misyjne, zakładając wszędzie gminy chrześcijańskie. Był prześladowany, bity i wielokrotnie więziony. Nawrócił na chrześcijaństwo wielką rzeszę pogan, dlatego uzyskał tytuł apostoła pogan. Napisał 13 listów apostolskich, stanowiących wykładnię nauki Zbawiciela. Posiadał obywatelstwo rzymskie, przez co został wysłany do Rzymu na sąd, gdzie poniósł śmierć męczeńską. Z jego listu do Rzymian wynika, że pierwsze gminy chrześcijańskie w Rzymie były założone przez apostoła Pawła. Stwierdza on, że nigdy nie krzewił nauki Chrystusowej na terenach uprzednio chrystianizowanych przez innych apostołów (Rzym.15. 20)

Z wiadomych powodów zaprzecza temu Kościół katolicki. Aby ugruntować pozycję biskupa Rzymu i nadać mu rangę następcy św. Piotra, Kościół ten, wbrew faktom historycznym, twierdzi, że apostoł Piotr nie tylko, że założył pierwsze gminy chrześcijańskie w Rzymie, ale nawet przez 25 lat był biskupem Rzymu.

A oto wypowiedzi papieży na temat omówionych apostołów.
Papież Innocenty X w 1647 r. wydał edykt o następującej treści: Ogłasza się wyklętym każdego chrześcijanina, który ośmieliłby się wyznawać, popierać, lub głosić naukę apostoła Pawła uznającą autentyczność jego apostolskiego autorytetu. Zobowiązuje się wszystkich wiernych, pod groźbą pośmiertnej kary, do wiary w to, że apostoł Paweł w ciągu całej swojej apostolskiej działalności, to znaczy od momentu, gdy został chrześcijaninem, aż do swojej śmierci, nie zajmował się swoim apostolskim dziełem w sposób wolny i niezależny od ziemskiej władzy. Przeciwnie, zawsze znajdował się pod królewską władzą apostoła Piotra, pierwszego z papieży i książąt Kościoła. Tę absolutną władzę przez bezpośrednią sukcesję odziedziczyli wyłącznie kolejni papieże, biskupi Rzymu.

Papieże Jan XXII i Klemens VI obłożyli klątwą i potępili każdego człowieka i teorię, którzy śmieliby zaprzeczyć temu, że apostoł Paweł słuchał rozkazów pierwszego z papieży, apostoła Piotra.
Kolejni papieże Marcin V, Pius IX, Pius X i Benedykt XIV w 1920 r. powtórzyli te same potępienia w taki sam oficjalny i kategoryczny sposób.

I Sobór Watykański z 1870 r. postanowił, że gdyby zatem ktoś mówił, że św. Piotr apostoł nie został przez Chrystusa Pana ustanowiony księciem wszystkich apostołów, ani widzialną głową całego Kościoła walczącego, albo że otrzymał tylko prymat honorowy, a nie prawdziwy i właściwy prymat jurysdykcji wprost i bezpośrednio od Pana naszego Jezusa Chrystusa – niech będzie wyklęty.

Ten sam sobór postanowił, że „papież jest Boskim prawem nieomylny”. Papież i tylko papież jest Kanonem Wiary i może ogłosić nawet bez zgromadzenia Kościoła ile tylko chce dogmatów, w które wierni mają surowy obowiązek wierzyć, jeśli chcą uniknąć piekielnych mąk po śmierci.
Kościół rzymsko-katolicki twierdzi, że „władza apostołów zniknęła wraz z samymi apostołami i nie przeszła na ich następców w urzędzie biskupim”.

Same Sobory Powszechne nie mają innej wartości, niż ta, którą papież zgodzi się mu nadać. Sobory Powszechne „nie są, ani nie mogą być niczym innym jak tylko konferencjami chrześcijaństwa. Sobór Powszechny nie może zaistnieć, jeżeli nie zostanie zwołany pod osobistym przewodnictwem papieża. W dowolnym momencie trwania Soboru Powszechnego, papież i tylko on, może go przedłużyć, przenieść lub rozwiązać. Wystarczy, że wyjdzie z sali mówiąc „nie ma mnie już tutaj” i Sobór Powszechny przemieni się od tego momentu w prywatne spotkanie, a jeśli zgromadzeni upierają się przy swoim, w zbiorowisko bezprawne i schizmatyckie. Postanowienia Soboru nie przedstawiają nawet najmniejszej wartości, jeśli nie przyjmie i nie zatwierdzi ich papież i jeśli nie zostaną uwierzytelnione pieczęcią jego władzy.

Oto do jakich kuriozalnych wypowiedzi i postanowień dochodzili „nieomylni” papieże. Żądza władzy przyćmiewała ich umysły. Ani w Dziejach Apostolskich, ani w listach apostolskich nie znajdujemy najmniejszej wzmianki o prymacie apostoła Piotra, a tym bardziej zależności od niego apostoła Pawła. Apostoł Piotr był postacią tragiczną, do końca swoich dni opłakiwał swoje wyrzeczenie się Chrystusa. Wszyscy apostołowie działali samodzielnie na mocy łaski Ducha Świętego. I choć apostoł Paweł, z wiadomych powodów, nie był obecny przy Zesłaniu Ducha Świętego na apostołów w dniu Pięćdziesiatnicy, tym nie mniej łaskę Ducha Święto otrzymał w czasie chrztu, a razem z tym całą wiedzę o Ewangelii.
Stanowisko papieży w sprawach soborów powszechnych zakrawa na szaleństwo i dlatego komentarz jest zbędny.
Czytając te kuriozalne teksty nasuwa się refleksja: jak głęboko papieże i cały Watykan w swoich zapędach władzy zatracili ducha Ewangelii i sprzeniewierzyli to wszystko, co charakteryzowało Kościół Chrystusowy pierwszych wieków.

Kategoria: Relacje międzywyznaniowe | Dodał: pielgrzym (2018-07-18)
Odsłon: 431