W okresie średniowiecza  ogromne poruszenie na Zachodzie wywołało zdobycie Jerozolimy przez muzułmanów  w 638 r. i ponownie przez Turków seldżuckich  w 1072 r. Do Europy docierały informacje o niszczeniu obiektów sakralnych, profanacji relikwii świętych, a także o ograniczeniu  dostępu do Ziemi Świętej dla pielgrzymów.  

I oto na synodzie 1095 r. w Clermont we Francji, w obecności wielkiej rzeszy  zgromadzonych tam biskupów i rycerzy, papież Urban II  wezwał do wyzwolenia Grobu Pańskiego. Tak rozpoczął się dwustuletni okres wojen katolików z muzułmanami  o panowanie nad Ziemią Świętą. Oficjalnie deklarowanym przez papieża celem wypraw krzyżowych  było odbicie Jerozolimy.  W rzeczywistości  w momencie rozpoczęcia krucjat  Jerozolima była już w rękach muzułmanów  od ponad 400 lat, a islam i chrześcijaństwo  współistniały  we względnym spokoju.

Przyczyn wypraw krzyżowych na Bliski Wschód było wiele. Stosunki papieża z Konstantynopolem były napięte. Zaledwie kilka lat upłynęło od słynnej schizmy w 1054 r.  Papież liczył, że dzięki krucjatom uda się ustanowić  zwierzchnictwo Rzymu  nad chrześcijaństwem wschodnim. Apel papieski wzbudzał ogromne  nadzieje rychłego wzbogacenia się, a zapał religijny skutecznie podsycało  miejscowe duchowieństwo, licząc na wymierne korzyści własne.

Pomiędzy XI a XIII w. rycerstwo europejskie zorganizowało 8 wypraw na Bliski Wschód. Pierwsza wyprawa zakończyła się sukcesem. Zdobyto Jerozolimę i powołano,  najdłużej istniejące,  Królestwo Jerozolimskie.  

W 1204 r. krzyżowcy zdobyli Konstantynopol. Wieść o okrucieństwie  i mordach, głównie chrześcijan,  rozeszła się szerokim echem po świecie. Pomimo to metody postępowania w następnych krucjatach były podobne.  Ginęli i chrześcijanie i muzułmanie.

Klęski kolejnych wypraw sprzyjały pojawieniu się pseudo-kaznodziejów, którzy głosili, że tylko wyprawa niewinnych dzieci  może przerwać tę złą passę. W tym celu  w 1212 r. we Francji zebrano kilka tysięcy dzieci. Załadowano je na 7 statków i wysłano na Bliski Wschód. Wkrótce słuch po nich zaginął. Po latach okazało się, że wiele dzieci zmarło z wycieńczenia i głodu, a resztę sprzedano na rynkach niewolników w Algierii i Egipcie. Właścicielami statków byli wenecjanie  i genueńczycy.

Oprócz krucjaty niewinnych dzieci, na Bliski Wschód podążała, jak  lawina, europejska biedota, w nadziei poprawienia swojego losu. Niestety nikt z nich nie dotarł do celu, zostali wycięci w pień przez muzułmanów.

Podsumowanie 200-letniego okresu wypraw krzyżowych nie jest łatwe.  Nasiliły się postawy antysemickie, grabieże i mordy w Jerozolimie i Konstantynopolu skomplikowały i tak napięte stosunku z Bizancjum. Krucjaty nie przyniosły papieżom  zwierzchnictwa nad Kościołem wschodnim, przeciwnie przyczyniły się do ostatecznego rozpadu Kościołów. Z Bliskiego Wschodu, a głównie z Bizancjum, krzyżowcy wywieźli nie tylko niezliczone ilości bogactwa materialnego, ale i bogactwo duchowe – relikwie święte. Nie uzyskały one jednak należnej adoracji jaką cieszyły się na Wschodzie. 

Krzyżowcy zakładając, że okupacja Bliskiego Wschodu będzie trwała w nieskończoność, pobudowali wiele zamków i twierdz. Część z nich istnieje do dziś.  W miejscach uświęconych wydarzeniami opisanymi w Ewangeliach, krzyżowcy  zbudowali swoje kościoły. Również przebudowali świątynię Grobu Chrystusowego, wzniesioną  w IV w. przez Konstantyna Wielkiego.  Niemal w takim stanie zachowała się do naszych czasów.

A oto  wyprawy krzyżowe  na Bliski Wschód:

I wyprawa  krzyżowa                   1096  - 1099 r.

II wyprawa  krzyżowa                  1147  - 1149 r.

III wyprawa krzyżowa                  1189  - 1192 r.

IV wyprawa krzyżowa                  1202 - 1204 r.

V wyprawa krzyżowa dzieci                     1212 r. 

VI  wyprawa krzyżowa                 1217  - 1221 r.

VII wyprawa krzyżowa                 1248  - 1254 r.

VIII wyprawa krzyżowa                1270  - 1291 r. 

Państwa krzyżowców na Bliskim Wschodzie.

1. Państwo Edessy               1098  - 1144
2. Księstwo Antiochii             1098  - 1268
3. Hrabstwo Tripolisu            1104  - 1289
4. Królestwo Jerozolimskie   1099  -  1291     w tym:
5. Księstwo Galilei
6. Hrabstwo Jaffy i Aszkelonu
7. Seniorat Zajordanii
8. Seniorat Sydonu
9. Królestwo Cypru                1192 -1489
10. Cesarstwo Łacińskie  w Konstantynopolu   1204 – 1261
11. Królestwo Tesaloniki         1205 -1224
12. Seniorat Salony                 1205 -1410
13. Księstwo Achai                  1205 -1432
14. Seniorat Argos                   1205 -1388
15. Księstwo  Aten                   1205 -1458
16. Księstwo Naksos               1207 -1579
17. Księstwo Filipolis
18. Republika Wenecka          1204 -1669   - Kreta,   1797 - Wyspy Jońskie
19. Zakon Joanitów                 1310 -1522   - Rodos.

Nawet pobieżne zapoznanie się z historią wypraw krzyżowych pokazuje, jak potężne siły i środki były zaangażowane  dla  podboju  Bliskiego Wschodu.  Pociągnęły one cierpienia i śmierć niezliczonej ilości  ludzi z obu stron. Ginęli mahometanie, chrześcijanie,  a także  uczestnicy samych wypraw. Wielu z nich nawet nie dotarło do Ziemi Świętej.

Zdumiewająca jest potęga Zachodu, która na 200 lat zapuściła swoje korzenie na Wschodzie. Powstały, jak przysłowiowe grzyby po deszczu, księstwa i królestwa na wszystkich opanowanych przez krzyżowców terytoriach. Była to autentyczna okupacja tych ziem. Rządzili tu jak włodarze, nasadzając katolicyzm i zachodnie zwyczaje.   Gdyby nie mahometanie stan taki być może trwałby do dzisiaj. Okazało się, że nie tylko islam, ale  i  katolicyzm stanowił zagrożenie dla wyznawców  prawosławia. I tak pozostało do dzisiaj. Jeśli prześledzimy  „wyprawy krzyżowe” na prawosławny Wschód - krucjata na Moskwę z 1612 r.  czy to Napoleona z 1812 r.  czy nawet Hitlera z 1942 r. zobaczymy, że miały one błogosławieństwo papieży. Zatem  niemieckie hasło „drang nach Osten”  nadal pozostaje  aktualne.

___________________

Źródło: Fora Internetowe