Na początku maja 2019 r. hucznie obchodziliśmy 20 rocznicę wstąpienia Polski do NATO. W Warszawie odbyła się defilada wojskowa z udziałem międzynarodowych sił zbrojnych. Rocznicy tej poświęcono wiele miejsca w mediach. Podkreślano w szczególności bezpieczeństwo naszego kraju, a nade wszystko pokojowy charakter tej militarnej organizacji. Być może większość naszego społeczeństwa pozytywnie ocenia naszą przynależność do NATO. Niestety, do tej większości nie należę. Wyjaśnię dlaczego. Ludowe porzekadło głosi: jakość drzewa poznaje się po owocach. Ta mądrość ludowa odnosi się także do ludzi jak i wszelkich organizacji, w tym i do NATO.

Przeglądając ostatnio stare czasopisma, trafiłem na Przegląd Prawosławny z czerwca 1999 r. a więc miesięcznik wydany równo dwadzieścia lat temu. Gdy przejrzałem jedynie spis treści ogarnęło mnie przerażenie. Znaczna część numeru poświęcona była barbarzyńskiemu bombardowaniu Serbii przez siły NATO. Uczyniono to w czasie najważniejszego święta chrześcijaństwa - na prawosławną Wielkanoc 1999 roku. Działo się to tak nie dawno, w centrum Europy, A już czas wywiał z naszej pamięci te wydarzenia. Zapominamy o dobrych sprawach, a o „pokojowych” działaniach NATO najlepiej nie wspominać. Opinia społeczna jest tu wyznacznikiem. Przypomnijmy, Polska popierała akcję zbrojną przeciwko Jugosławii jak też unicestwienia przez NATO Libii.

Oddajmy więc głos publicystom tego poczytnego czasopisma. Jeden z artykułów nosi tytuł: „Skutki humanitarnych bombardowań”. Jest to skrót raportu opracowanego przez komitet powstrzymania Kanady od uczestnictwa w wojnie z Jugosławią.

„Intensywność bombardowań z użyciem najnowocześniejszej technologii militarnej należy do bezprecedensowej w historii współczesnej. Przewyższa ona daleko naloty bojowe w czasie drugiej wojny światowej czy wojny wietnamskiej. Ich celem jest zniszczenie nie tylko fabryk, lotnisk, elektrowni i telekomunikacji, kolei, mostów i składów paliwa. Obiektem ich stały się szkoły, kliniki zdrowia, przedszkola, urzędy państwowe, kościoły, muzea, monastery i zabytki historyczne. Bombardowane są wioski nie posiadające widzialnych struktur militarnych bądź strategicznych.

Według Międzynarodowego Centrum Pokoju i Sprawiedliwości żadne miasto czy miasteczko w Jugosławii nie zostało oszczędzone. Straty cywilne są nie do opisania. Piękną stolicę, Belgrad, objęły płomienie, opary ze zniszczonej fabryki chemicznej zmuszają do używania masek gazowych. Potwierdza się, że NATO spowodowało humanitarną katastrofę. Ofiarami bombardowań jest głównie ludność cywilna.
Zniszczone zostały rafinerie i magazyny surowców płynnych i chemikaliów. Te ostatnie naraziły ludność cywilną na działanie trujących gazów. Raport potwierdza, że NATO zbombardowało kompleks farmaceutyczny w Galenikach, największą fabrykę medyczną w Jugosławii, położoną na przedmieściach Belgradu. Opary pochodzące z tej eksplozji mają poważne komplikacje środowiskowe. Zbombardowano także zródła wody pitnej, zaopatrujące w wodę Belgrad.

W bombardowaniu użyto broni zakazanej przez międzynarodowe konwencje. Bogato udokumentowane w naukowych raportach jest zastosowanie w pociskach rakietowych zubożonego uranu w wysokim stopniu toksycznego dla ludzi zarówno chemicznie – jako metal ciężki, jak i radiologicznie emituje cząsteczki alfa. Zubożony uran, użyty podczas wojny zapala się, wyzwalając wysoce radioaktywny aerozol uranowy, wywołujący u ludzi ciężkie schorzenia, w tym raka. W wyniku tych bombardowań zarejestrowano wzrost poziomu substancji toksycznych w atmosferze, a Macedonia, Włochy, Austria i Węgry stanęły wobec potencjalnego zagrożenia dla zdrowia ludzkiego.

W Jugosławii przez wieki panowali Turcy. Szanowali życie religijne prawosławnych Serbów. Niemcy w XX wieku, wzorem Napoleona w Rosji, trzymali w cerkwiach konie. W końcu dwudziestego wieku cywilizacja zachodnia zrzuciła na to wszystko bomby. Dwa miesiące wojny przyniosło Jugosławii ogrom, trudnych do oszacowania, nieszczęść i tragedii. Zabito ponad tysiąc trzystu cywili. Samych rannych szacuje się na pięćdziesiąt tysięcy. Złamano wszelkie prawa i rezolucje ONZ.

NATO wykonało blisko trzydzieści tysięcy nalotów, w których uczestniczyło ponad tysiąc samolotów. Odpalono cztery tysiące rakiet. Całkowita liczba zrzuconych materiałów wybuchowych przekracza dwadzieścia tysięcy ton. Jest to dziesięć razy większa siła wybuchu niż ta, którą miała bomba atomowa zrzucona na Hiroszimę.

NATO zbombardowało zabytki historyczne, w tym kościoły i monastery. Uległ uszkodzeniu monaster Gracanica z XIV w. Patriarchat w Peczu – XIII w. monaster Rakowica i twierdza Petrovaradin, świadczące o podstawach cywilizacji europejskiej, wymieniane we wszystkich encyklopediach światowych i znajdujące się na liście Dziedzictwa Światowego UNESCO. Szacuje się, że w czasie bombardowań zniszczono bądź uszkodzono 50 obiektów sakralnych.

To prawda, że duża część społeczeństwa Serbii w czasach Tito uległa komunistycznej propagandzie. Istniała represyjna polityka państwa wobec ludzi wierzących. I być może teraz, po przez te straszne doświadczenia, Bóg wzywa do pokuty za grzechy ojców. Wielu Serbów tak zaczęło pojmować rozgrywającą się tragedię.

Ostatnie lata pokazały, jak pełną hipokryzji propagandę, odnośnie wojny w Jugosławii, pokazały nam zachodnie media. To w mediach rozgrywa się walka o świadomość ludzi i całych narodów – aby zbrodnię nazwać „aktem humanitarnych bombardowań”. Media na świecie są potężną siłą, kreującą postawy ludzi, ich światopogląd i ich wiarę. Jako przykład niech posłuży tu Ukraina. Przez kilka lat od Majdanu, nacjonalistyczna propaganda uczyniła z narodu Ukrainy śmiertelnego wroga Rosji, uznając ten kraj za agresora i okupanta. Żyjemy w niezwykłych czasach, gdzie silnym tego świata dozwolone jest niemal wszystko.