Nie tylko katolicy ale i wielu prawosławnych uważa, że pomiędzy katolicyzmem i prawosławiem są w prawdzie jakieś minimalne różnice, ale jedni i drudzy wierzą w tego samego Boga i jest to w gruncie rzeczy to samo wyznanie chrześcijańskie. Nic bardziej mylnego. Różnice, niestety, są i to bardzo duże. Dotyczą one nie tylko tradycji, ale przede wszystkim dogmatów. Prawosławie zachowało wiarę w stanie czystym, niezmienionym, w jakim objawił ją Jezus Chrystus, jak głosili ją święci Apostołowie, jak objaśniały Sobory Powszechne i święci Ojcowie. Rzymscy katolicy natomiast wiarę Chrystusową zmienili szeregiem swoich nauk i przyjęli zwyczaje niezgodne z Tradycją Kościoła Powszechnego. Proces tych zmian trwa do chwili obecnej. Czas najwyższy aby wyznawcy prawosławia znali tę prawdę i zaczęli doceniać swoje wyznanie.
A oto najważniejsze wypaczenia katolicyzmu:
1. Filioque
2. Prymat papieża
3. Nieomylność papieża
4. Niepokalane poczęcie Bogarodzicy
5. Wniebowzięcie Bogarodzicy
6. Indulgencje
7. Czyściec
8. Sakrament Eucharystii
9. Sakrament Bierzmowania
10.Wielkanoc.
FILIOQUE.
Tym łacińskim słowem określa się katolicki dogmat o pochodzeniu Świętego Ducha nie tylko od Boga Ojca, ale i od Syna. Nauka ta jest sprzeczna ze słowami samego Chrystusa, który mówił do Swoich uczniów: „Kiedy przyjdzie Pocieszyciel, którego wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczyć o Mnie”… (Jan 15.26). Twierdzeniem tym katolicy skazili jedną z najistotniejszych spraw wiary chrześcijańskiej - naukę o Trójcy Świętej. Za dogmat uznał to w IX w. król Franków Karol Wielki i włączył do Symbolu Wiary. Pomimo potępienia tej zmiany przez Kościoły wschodnie, Kościół katolicki pozostał przy tej herezji aż do naszych czasów. W prawosławiu Symbol Wiary pozostaje w niezmienionej formie, jaką przyjęto na I i II Soborze Powszechnym.
PRYMAT PAPIEŻA
Jest to nauka Kościoła katolickiego twierdząca, że papież jest głową całego Kościoła Powszechnego i namiestnikiem Boga na ziemi, a nawet wikariuszem Chrystusa. Naukę swoją katolicy bazują na domniemaniu, że Chrystus ustanowił Apostoła Piotra głową Kościoła. Powołują się na słowa Zbawiciela: ”Ty jesteś opoką i na tej opoce zbuduję Mój Kościół, a bramy piekielne nie zwyciężą go”. Słowa te Chrystus wypowiedział po wyznaniu św. Piotra: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego” (Mt. 16.18-19). Prawosławni, i nie tylko, uważają, że opoką został nazwany nie św. Piotr, (który de facto 3-krotnie wyrzekł się Chrystusa) lecz jego wyznanie. A zatem głową Kościoła jest wyłącznie Chrystus. Tak nauczali Apostołowie i Ojcowie święci. Nawet błogosławiony Augustyn, wielki ojciec Kościoła katolickiego, nie podzielał katolickiej nauki o prymacie św. Piotra. Jednak dla żądnych władzy papieży rzymskich, teoria o zwierzchnictwie św. Piotra nad resztą Apostołów, a tym samym nad całym Kościołem, stanowiła niezbędną podbudowę ideologiczną do wywyższenia papiestwa ponad królów i cesarzy. I oto już w 783 r. wprowadzono nakaz całowania nóg papieży. Potem była „Kanossa” i wiele innych dowodów świeckich rządów papieży.
NIEOMYLNOŚĆ PAPIEŻY
Kościół katolicki twierdzi, że papież w sprawach wiary jest nieomylny. Jest to kolejna herezja, uchwalona na lokalnym soborze w Rzymie w 1870 r. Kościół prawosławny naucza, że nieomylnym jest wyłącznie Bóg. W pierwszym tysiącleciu, wszystkie prawdy wiary były ustalane na Soborach Powszechnych z udziałem przedstawicieli wszystkich Kościołów, w tym Kościoła zachodniego. Zasada soborowości nadal obowiązuje w Prawosławiu. U katolików natomiast o prawdach wiary decyduje jedna osoba, której przypisuje się atrybuty właściwe samemu Bogu. Najwięksi święci Kościoła wschodniego nie uważali siebie za nieomylnych. Dlatego decyzje papieży w sprawach wiary nie mogą być przyjmowane za dogmaty i są odrzucane przez Kościół prawosławny. Jeśli zajrzymy do historii Watykanu, zobaczymy jakich ciężkich grzechów dopuszczali się ci „nieomylni wikariusze Chrystusa”. Do nich należą i wyprawy krzyżowe, i inkwizycja, i sprzedaż odpustów i nieraz haniebne, bezbożne życie.
NIEPOKALANE POCZĘCIE BOGARODZICY
Jedną z takich nieomylnych decyzji jest katolicki dogmat o Niepokalanym Poczęciu Matki Bożej, ustalony w 1854 r. przez papieża Piusa IX. Katolicy nauczają, że Bogarodzica została poczęta przez swoich rodziców bez grzechu pierworodnego. Przeczą temu słowa Samej Bogarodzicy, Która nazywa Chrystusa Swoim Bogiem i Zbawicielem: „I uradował się duch Mój o Bogu, Zbawicielu Moim”…(Łk.1.47). Bogarodzicę uważamy za godną chwały większej niż Cherubiny i Serafiny. Jednak chwałę tę otrzymała dopiero od chwili poczęcia z Ducha Świętego i urodzenia Syna Bożego. Z Pisma Świętego wiemy, że grzech Adama przeszedł na wszystkich ludzi, a jego skutkiem stała się śmierć. Bez grzechu tego był wyłącznie Jezus Chrystus. A zatem katolicka nauka o Niepokalanym Poczęciu Matki Bożej jest sprzeczna z Tradycją Kościoła i Pismem Świętym.
WNIEBOWZIĘCIE BOGARODZICY
W Kościele katolickim od 1950 r. istnieje dogmat o Wniebowzięciu Bogarodzicy. Zwróćmy uwagę, że tę prawdę katolicy dostrzegli dopiero po dwóch tysiącach lat od narodzenia Chrystusa! Twierdzenie swoje opierają na braku ciała Matki Bożej w relikwiarzu gdy zjawił się, nieobecny przy pogrzebie, Apostoł Tomasz. Faktu tego nie negują i prawosławni, jednakże nie czynią z tego dogmatu i odejście Matki Bożej nazywają nawet nie śmiercią, lecz Zaśnięciem. Taka była Tradycja Kościoła od jego początku. Identycznie było z ciałem Ewangelisty Jana. W rozkopanym po jakimś czasie od pogrzebu grobie, już nie było ciała zmarłego. Jednak z tego faktu Kościół nie uczynił dogmatu o wniebowzięciu Ewangelisty.
INDULGENCJE
Pod tą łacińską nazwą kryje się katolicki dogmat o ponad należnych zasługach świętych i odpustach. Kościół katolicki twierdzi, że święci w swoim ziemskim życiu jakoby dokonali dużo więcej dobrych uczynków niż im było potrzeba do zbawienia. Nadwyżkę tych uczynków papież może przenosić na inne osoby, którym takowych brakuje. Z tego wywodzi się katolicka praktyka udzielania odpustów wiernym za określone zasługi wobec Kościoła, czy Watykanu, bądź wręcz za pieniądze. W średniowieczu nadużycia w tym zakresie były tak wielkie, że stały się jedną z głównych przyczyn wybuchu reformacji Lutra. Według prawosławnych nauka ta jest heretycka i nie znajduje podstaw ani w Tradycji Kościoła ani w Piśmie Świętym. Każdy człowiek wyłącznie sam odpowiada za swoje czyny przed Bogiem.
CZYŚCIEC
Kościół katolicki naucza, że pomiędzy rajem i piekłem jest coś pośredniego, co nazywają czyśćcem. Do tego miejsca jakoby trafiają dusze zmarłych, u których występuje niedobór dobrych uczynków, niezbędnych do zbawienia. Pobyt dusz w tym miejscu oczyszcza je z grzechów i wtedy dostępują zbawienia. Ponieważ nie znajdujemy potwierdzenia takiej nauki ani w Tradycji Kościoła ani w Piśmie Świętym, uważamy ją za heretycką i wysoce szkodliwą. Wprowadza ona wiernych w błąd, że jeszcze po śmierci, mogą oczyścić się z grzechów i dostąpić zbawienia. Wskazywałoby to na sytuację, w której nawet najwięksi grzesznicy, wyznający katolicyzm, nie trafią do piekieł, gdyż zostaną oczyszczeni w czyśćcu. Pogratulować katolikom takiego „wynalazku”.
SAKRAMENT EUCHARYSTYCZNY
Pod tym tytułem należy wyróżnić kilka spraw. Są to:
a) chleb i wino eucharystyczne
b) epikleza, czyli modlitwa o zesłanie Świętego Ducha
c) komunia pod jedną postacią
d) komunia niemowląt i dzieci.
Ad.a). Do sakramentu Eucharystycznego katolicy używają chleba przaśnego. Jak wiemy z Pisma Świętego, Ostania Wieczerza odbyła się we czwartek, a więc jeszcze przed Paschą żydowską. Wyłącznie na Paschę wolno było Żydom spożywać chleb przaśny (przaśniki), na pamiątkę pośpiesznego wyjścia z Egiptu. A zatem na Ostatniej Wieczerzy spożywano chleb kwaszony. Chleb taki Chrystus pobłogosławił i podał uczniom. W Kościele prawosławnym kwaszony chleb do dzisiaj jest używany w Eucharystii. Również wino katolicy w Eucharystii używają nie czerwone lecz białe. W sakramencie tym wino przeistacza się w krew Chrystusową. Tak wiec Kościół katolicki zerwał z dawną Tradycją, kiedy w całym Kościele stosowano w Eucharystii wino czerwone.
Ad.b). W kanonie Eucharystycznym katolików nie występuje modlitwa (epikleza) o zesłanie Świętego Ducha na złożone na ołtarzu chleb i wino. Twierdzą oni, że same słowa Chrystusa „Weźcie jedzcie oto jest Ciało Moje… pijcie z niego wszyscy to bowiem jest krew Moja”… już czynią cud przeistoczenia darów w ciało i krew Zbawiciela. Na Ostatniej Wieczerzy słowa Chrystusa rzeczywiście dokonały tego cudu, gdyż mówił to Sam Bóg. Obecnie słowa te powtarza jedynie osoba duchowna. Kościół prawosławny uważa, że cudu tego dokonuje się mocą Świętego Ducha, o zesłanie którego prawosławny duchowny modli się trzykrotnie, po czym błogosławi św. dary ze słowami „Przeistoczyłeś Świętym Twoim Duchem. Amen, Amen, Amen”.
Ad.c). W Kościele katolickim Komunię świętą pod dwiema postaciami przyjmują wyłącznie osoby duchowne. Wiernym podaje się jedynie chleb w postaci małego krążka (hostii). Katolicy twierdzą, że tam gdzie ciało jest także i krew. Jest to znowu sprzeczne ze słowami Chrystusa na Ostatniej Wieczerzy. Chrystus mówił: „Przyjmijcie i jedzcie jest to bowiem ciało moje… Pijcie od niego (kielicha) wszyscy to jest bowiem krew moja, wylana za was i za wielu na odpuszczenie grzechów”. Na dodatek wiernym podaje się hostię nie z aktualnie odprawianej liturgii lecz z zapasów wcześnie oświęconych. Zwyczaj Komunii pod jedną postacią istnieje od 1263 r.
Ad.d). Katolicy nie udzielają Komunii Świętej dzieciom do lat 7. Uważają, że do tego czasu dzieci nie są świadome znaczenia Komunii. Chrystus nauczał, że „jeśli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia wiecznego”. Nie mówił tego wyłącznie do dorosłych lecz do wszystkich. Tradycja głosi, że dzieciom, nawet niemowlętom, zawsze podawano Komunię Świętą. Do XII w. praktyka ta była stosowana w całym Kościele. Podobnie jak Chrystus uzdrowił paralityka według wiary tych co go przynieśli, tak samo do Chrztu i Komunii przynoszone są dzieci według wiary ich rodziców.
SAKRAMENT BIERZMOWANIA
Katolicy dokonują bierzmowania dzieci po osiągnięciu pełnej świadomości znaczenia tego Sakramentu. Rozumując w ten sposób powinno się odkładać i chrzest dziecka. Tradycja bierzmowania dzieci przy chrzcie sięga czasów apostolskich i była praktykowana w całym Kościele. W prawosławiu bierzmowanie polega na pomazaniu dziecka św. myrrą (specjalnie przygotowanym olejkiem). Pomazanie to oznacza pieczęć łaski Świętego Ducha, która jest niezbędna nie tylko dla duchowego ale i fizycznego rozwoju człowieka.
WIELKANOC
Oprócz omówionych odstępstw Kościoła katolickiego należałoby dodać jeszcze istotną sprawę, dotyczącą świętowania Wielkiej Nocy. Otóż daty świętowania Paschy (tzw.Paschalia) zostały ustalone na I Soborze Powszechnym w 325 r. Na Soborze tym postanowiono, że jeśli ktokolwiek zmieni te ustalenia będzie traktowany jako odłączony od Kościoła Powszechnego. I stało się, Kościół katolicki naruszył te ustalenia i świętuje Wielkanoc często nawet przed Paschą żydowską. A zatem zapytajmy: kto od kogo się odłączył, nie mówiąc już o rozłamie Kościołów z 1054 r.
PODSUMOWANIE
Przedstawione zostały tylko najważniejsze rozbieżności pomiędzy Kościołami. Różnic tych, niestety, jest znacznie wiecej i obejmują one wszystkie sfery życia, tradycji, nabożeństw. Jest to już całkiem inny Kościół, niż był przed wiekami, przed odpadnięciem od Kościoła Powszechnego.
Z powyższego widzimy, jak daleko Kościół katolicki odszedł od Tradycji, dogmatów i sakramentów Kościoła Powszechnego, którego niegdyś był istotną częścią składową. Istnieje opinia, że w Kościele tym nie zachował się w oryginalnej postaci ani jeden dogmat! A warto pamiętać, że w epoce Soborów Powszechnych Kościół ten był wielkim obrońcą czystości wiary i zdecydowanie występował o nakładanie ekskomuniki na odstępców i heretyków. Ale, niestety, tak było tylko do czasu, aż sam wpadł w odstępstwa od Tradycji i herezje. A herezja jest świadomym wypaczeniem objawionej ludziom nauki o Bogu i Jego świętym Kościele.
Przypominamy o tych spawach nie z chęci siania zamętu pomiędzy konfesjami, lecz aby nasi wierzący uświadomili sobie jakim bezcennym, zbawiennym skarbem dysponują i w przypadku podejmowania życiowych decyzji, głównie dotyczących ich dzieci, z taką łatwością nie skazywali ich na związki małżeńskie z katolikami. O skutkach takich decyzji ostrzegają święci Starcy z Atosu. Można o tym przeczytać w wydanej przez Bratczyk publikacji: „Mnisi góry Atos o duchowości prawosławnej”.
| 